Producentka wykonawcza Julie Plec udzieliła wywiadu portalowi EW.com w którym opowiedziała o najbardziej emocjonalnych, tegorocznych scenach z The Vampire Diaries.

1. Elena zostaje uwięziona w szafie – Była to scena w której nie przewidziałam, że będzie się można popłakać. W scenariuszu zajmowała ona wyjątkowe miejsce, ale nie miałam świadomości tego jak zareaguję na nią jako widz. Elena ukrywa się w szafie Stefana, która znajduje się w starym apartamencie [chłopaka] w Chicago. Na to wchodzą Stefan i Klausa. Stefan otwiera drzwi szafy, widzi ją i [para] staje twarzą w twarz. To najdziwniejsza chwila, gdyż [Gilbert] znajduje się w jego szafie będącej również tablicą z imionami ofiar.  Sposób w jaki na siebie patrzą [sprawia jednak], że zdaję sobie sprawę z tego, iż “O, mój Bóże. Ta dwójka nie widziała się od tak dawna“. Kochają się tak mocno, a wyraz jego twarzy.. Wiemy jak bardzo on jej potrzebuje, jak jest ona tym, co powstrzymuje go przed poddaniem się instynktom.. [Stefan] znajduje się w kłopotliwym położenie. “O mój Boże, czy zostanie ona złapana? Czy zostanę złapany?“. To potężne spotkanie, które zawsze doprowadza mnie do łez.

kolejne sceny w rozwinięciu

2. Stefan opiera się manipulacji aby wypić krew Eleny – [Ten moment miał miejsce gdy] Stefan starał się nie zranić Eleny, Klaus krzyczał aby ten odciął się od swoich emocji, a Stefan z tym walczył, walczył i walczył.. Twoje serce zaczęło kołatać, gdyż sądziłeś, iż uda mu się to zrobić. A gdy mu się nie udaje to wyraz jego twarzy gdy wyłącza emocje [sprawia iż] myślimy “O mój Boże, to koniec“. Całkowicie mnie to zdruzgotało.

3. Stefan dzwoni do Eleny – Bardzo lubię ten moment, gdyż na początku sezonu gdy Kevin i ja zaczynaliśmy [układać historię] to rozmawialiśmy o odcinku oraz punkcie widzenia Stefana. Czy całkowicie pogrążył się on w swojej mrocznej, rozpruwaczowej stronie osobowości? A może wciąż istniała dla niego nadzieja? Przedyskutowaliśmy również kwestię tego, że “och, byłoby fajnie, gdybyśmy myśleli, że całkowicie się zatracił, a chwilę później widzimy go stojącego na zewnątrz imprezy Eleny (czy coś w tym stylu)“. Przybył do Mystic Falls tylko po to by sprawdzić czy ma się ona dobrze, a ona o tym nie wie. A potem Kevin (ze swoją nieznającą granic mądrością) zwyczajnie powiedział: “Nie, powinna wrócić do domu. To późna noc. Myślimy, że nie ma już nadziei. A potem powinien zadzwonić telefon. I ona powinna prawie go nie odebrać. A następnie gdy podniesie słuchawkę, on znajduje się po drugiej stronie, ale nic nie mówi, gdyż tylko pragnie usłyszeć jej głos. Właśnie to powstrzymuje go przed całkowitym załamaniem się.” Wtedy zaczęłam płakać. Reagowałam w sposób (moduluje głos na płaczliwy): “To najpiękniejsza rzecz jaką kiedykolwiek usłyszałam w swoim życiu“. I Kevin zaczął płakać. Tak robimy, wzajemnie się napędzamy, gdyż jesteśmy strasznie emocjonalni. Szczerze, patrząc z perspektywy całości to nie miało dla nas znaczenia co będzie się dziać przez resztę odcinka, gdyż wiedzieliśmy, że czeka nas ta scena. A piosenka Rona Pope’a “A Drop In the Ocean” (wybrana oraz wrzucona do odcinka przez reżysera Johna Behringa, zajmującego się muzyką Chrisa Mollere oraz montażystę Seana Albertsona) jest perfekcyjną burzą emocjonalnych cudów. A zaś Paul Wesley.. Mój ulubiony moment z udziałem Paula Wesleya nim [nakręcił tę scenę] pochodził z zeszłego roku – w momencie gdy Elena i on doszli do wniosku, że muszą ze sobą zerwać, gdyż bycie razem było dla nich zbyt niebezpieczne. Starał się on wtedy powstrzymać łzy oraz nie płakać. W patrzeniu na to jak Paul stara się nie płakać jest coś bardzo smutnego. Świetnie odegrał ten fragment. Pod względem emocjonalnym jest to jedna z moich ulubionych scen.

Sądzę, że nasze najbardziej udane, emocjonalne sceny w serialu (patrząc w przeszłość na śmierć Rose, gdy Damon musiał ocalić ją od bólu) to naprawdę ludzkie, prawdziwe momenty. Mamy faceta, który zwyczajnie musi usłyszeć głos własnego kamienia probierczego, miłości swojego życia, aby jego dzień stał się lepszy. [Obserwujemy] dziewczynę pragnącą znowu spotkać się z matką, którą utraciła. [Stworzyliśmy historię] kobiety, która na początku przyznaje, iż się boi – a potem wyznaje gotowość powitania śmierci. [Wykreowaliśmy też] posiadającego problemy z bliskością faceta, który wyraża gotowość skończenia jej życia aby mogła zaznać spokoju. Wszystko zakorzenione jest w bardzo prostych, podstawowych, ludzkich instynktach. Wydaje mi się, że właśnie to odrobinę ludzi porusza.

4. Elena mówi, że Stefana uratuje miłość do Damona – Zawsze kocham chwile gdy Damon zachowuje się w sposób nieskalany oraz szczery. Dla mnie tegoroczną sceną z której najbardziej emanowały takie emocje jest obserwowanie jak Elena zasypia pod koniec ich wspólnego kadru, w momencie gdy ta mówi “Nie stanie się tak dlatego, że on mnie kocha tylko przez miłość do Ciebie“. Uwielbiam prostotę ich intymności. Przyjaźń wyewoluowała do etapu na którym Elena ufała Damonowi wystarczająco by pozwolić na to by – jako przyjaciel – pozostał on w jej łóżku. A potem spojrzenie jakim obdarzył [dziewczynę] gdy patrzył jak zasypia.. W trzecim odcinku serialu “Friday Night Bites” [Damon] stał nad jej łóżkiem, obserwował jak śpi oraz dotknął jej twarzy. Właśnie wtedy po raz pierwszy zdaliśmy sobie sprawę z tego, że w Damonie kryło się człowieczeństwo. Był to drugi, albo też trzeci dzień szkoły. Następnie w 3 epizodzie minął prawie dokładnie rok [od tamtej sytuacji]. Chciałabym przypisać sobie zasługi za dochowanie symetrii w serialu, ale nie mogę tego zrobić. Jeśli zaś chodzi o Damona i Elenę w jej pokoju.. Wszystkie istotne sceny z ich udziałem – zarówno te najgorsze jak i najlepsze – miały miejsce w jej pokoju czy też na ganku. Te miejsca są dla nas ważne jeśli chodzi o opowiadanie historii ich rozwijającej się bliskości.

Które z serialowych momentów w Waszych oczach zasługują na miano najbardziej emocjonalnych?